Θέε μου γιάντα την έπεψες στον άντρα τη γυναίκα μόλις του πέψει μια χαρά πίκρες του δίνει δέκα
Τα βάσανα μου ΄ναι πολλά, σαν του γιαλού την άμμο, μα ΄φού μου τα ΄δωσε ο θεός ίντα μπορώ να κάμω
Ποτε μου δεν εγελασα σε αλλουνου τον πονο μα στο δικο μου γελαστους αθρωπους βλεπω μονο
Δάκρυ στα μάθια δυνατού όντε θα δεις να τρέξει, φεγγάρι δεύτερο να βγει μόλις ο ήλιος φέξει
Ήλιε μου βγες και δώσε μου μια σου αχτίδα μόνο, να πάρω θάρρος να βαστώ του κόσμου όλο το πόνο…
Αχ και να ‘μουν ο χρόνος ν’αλλαζα μήνα σε μια μέρα στην Αγκαλιά Σου να ερχόμουν τη μεθεπόμενη ημέρα
Ο αετος οντε πετα ψηλα καθε φτερουγισμα του ειναι πληγη που αυτος μετρά στα παθη τα δικα του
Ολοι με λενε δυνατη μα η παντερμη η καρδια οσα και να βασταξει τον πονο εχει κρυμενο
Η το δικό μου παρελθόν είναι σημαδεμένο, γι’αυτό στο μέλλον μου χαρές ποτέ δεν περιμένω
Φουρτουνιασμένη θάλασσα έκαμες την ζωή μου και αναπαημό δεν έχουνε οι αναστεναγμοί μου