Ωστε να ζω θα σ’αγαπώ μα και θα σε προσέχω γιατί για μένα είσαι εσύ ότι πολύτιμο έχω
Μες στη φουρτούνα τσι ζωής ο σύντροφός μου γίνε που θα με βγάνει στ’ανοιχτά ότι καιρός κι αν είναι
Να ‘ταν το δάκρυ μου νερό τη δίψα σου να σβήνω κι ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη σου να δίνω
Ορκίστηκα πως όσο ζω δε θα ξαναγαπήσω μα σ’είδα και σ’αγάπησα τον όρκο παίρνω πίσω
Σα ‘ρθεις στο κοιμητήριο θα συναρμολογήσω τα κόκαλα και θα σταθώ ορθός να σε φιλήσω.
Θα ‘ναι το τέλος μιας ζωής κι αρχή ενός ονείρου σα ‘ρθεις κοντά μου για να ζεις προτού τα νιάτα φύγουν
Τα χείλη σου τα δροσερά που στάζουν όλο μέλι κάθε κοπέλα του χωριού να τα φιλήσει θέλει
Τα μάτια σου με φέρανε σε τούτα δω τα μέρη έτσι όπως με μάγεψαν για να γενούμε ταίρι
Σου μήνυσε ο κύρης μου για να ‘ρθεις να με πάρεις κι εσύ αμέσως έφτασες στ’ άλογο καβαλάρης
Κατέχεις το πως σ’ αγαπώ μα δεν κατέχεις πόσο όσο μπορείς να φανταστείς τόσο και άλλο τόσο