Πάει ο τύπος σ ένα ιερέα για να εξομολογηθεί.

Πάει ο τύπος σ  ένα ιερέα για να εξομολογηθεί. Του λέει ο ιερέας: «Πεςμου, τέκνον μου, τι αμαρτία πιστεύεις ότι έχεις κάνει;». Ο τύπος αρχίζει να μιλά: «Πήγα μια μέρα στο σπίτι της αρραβωνιαστικιάςμου, για να πάμε βόλτα. Αυτή όμως έλειπε. Ήταν εκεί η μεγάλη της αδελφή. Ε, τώρα, μόνη αυτή στο σπίτι, μόνος εγώ, έγινε τοκακό». «Μα παιδάκι μου, με τη μεγάλη αδελφή της αρραβωνιαστικιάς σου πήγες να το κάνεις;». «Δεν ήταν μόνο αυτό»,συνεχίζει ο μεταμελημένος τύπος, που συνεχίζει ακάθεκτος, «την άλλη μέρα που πήγα ήταν εκεί η μικρή της αδελφή. Ε, τώρα, μόνηαυτή, μόνος εγώ, δεν άργησε να γίνει το… κακό». Ο πάτερ άκουγε και δεν πίστευε στ  αυτιά του. «Τέκνον μου, είναι βαριά τακρίματά σου, αμφιβάλλω αν συγχωρεθούν». Ο τύπος όμως δεν είχε τελειώσει: «Ξέρετε, πάτερ, κι άλλη μια φορά πήγα σπίτι καιβρήκα μόνη τη μητέρα της. Τι να σας πω. Μόνος εγώ, μόνη αυτή, έγινε το κακό…». Σε κάποια στιγμή ο τύπος σηκώνει το κεφάλιτου, αλλά ο παπάς έχει γίνει «άφαντος». Τον αναζητεί και τον βλέπει πίσω από κάτι κουρτίνες. «Γιατί, πάτερ, κρυφτήκατε εκείπίσω;», αναρωτιέται ο τύπος. Κι ο παπάς έντρομος: «Δεν καταλαβαίνεις; Μόνος εγώ, μόνος εσύ, άσε να μη γίνει τίποτα!».