Οι τρύπες

Κάποιο ανοιξιάτικο πρωινό, κάπου στην Ερυθρά Θάλασσα, σε ένα βαρκάκι ο Μωυσής και ο Χριστός το έχουν ρίξει στο ψάρεμα. Το δόλωμα πολύ, και η όρεξη μεγάλη.. αλλά τα ψάρια φαίνονται χορτασμένα. Σε κάποια στιγμή, και ενώ στην επιφάνεια δεν φέραν ούτε τρύπια γαλότσα, γυρνάει ο Μωυσής στο Χριστό και του λέει. – Αααααχ… πως περνάν τα χρόνια.. αναπολώ τις μέρες που έκανα θαύματα. – Να σου πώ, λέει ο Χριστός, και εμένα μου έχουν λείψει. – Λες να μπορώ ακόμα να τα κάνω; – Δεν χάνεις τίποτα να δοκιμάσεις. – Χμ.. θυμάμαι όταν άνοιξα την θάλλασα στα δύο.. θα δοκιμάσω ξανά. ματικά, ο Μωυσής παίρνει το καλάμι του ψαρέματος, το χώνει κάθετα στη θάλασσα και σαν τον «Πρίγκηπα της Αιγύπτου» η θάλασσα ανοίγει διάπλατα, αφήνοντας το βαρκάκι στον πάτο, και τα χορτασμένα ψάρια να σπαρταράνε πάνω στα φύκια. – Βλέπω ότι ακόμα τα καταφέρνεις Μωυσή, του λέει ο Χριστός. Για να δούμε τώρα την θυμάμαι εγώ την τέχνη μου; Θα δοκιμάσω να περπατήσω πάνω στο νερό όπως τότε. Ο Μωυσής τραβάει το καλάμι του, και η θάλασσα επιστρέφει ξανά στη θέση της. Ο Χριστός, πηδάει από τη βάρκα και αρχίζει να περπατάει πάνω στο νερό. Ενα πλατύ χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη του Χριστού, όταν διαπιστώνει ότι περπατάει όπως τότε πάνω στο νερό. Σε κάποια στιγμή όμως, αρχίζει σιγά σιγά να βουλιάζει. Τραβάει γρήγορα κουπί ο Μωυσής και τον τραβάει πάλι πάνω στη βάρκα. – Χριστέ μου, του λέει, μου φαίνεται ότι τότε τα κατάφερνες καλύτερα. – Ναι όμως, απαντάει θυμωμένος ο Χριστός, τότε δεν είχα αυτές τις καταραμένες τρύπες στα πόδια?